Yoruldum da

-

 Bazen hiçbir şey yapmadan da yorulur insan. Nefes almak bile ağır gelir. Gün doğar, gece olur, saatler geçer ama içindeki ağırlık hep yerinde durur. Yoruldum. Gerçekten, içten içe yoruldum.

Yoruldum, çünkü her şeyi kontrol etmeye çalışmaktan vazgeçemiyorum. İnsanları memnun etmeye çalışmaktan, kendim olmaktan uzaklaştığımı fark ettiğimde çoktan bitmiş oluyorum. Her “iyiyim” deyişimde biraz daha eksiliyorum.

Zihnim hiç susmuyor. “Yetişmen gerek”, “Bunu da hallet”, “Biraz daha güçlü olmalısın”… Bitmeyen komutlar. Dinlenmeye çalışırken bile “verimli” olma baskısı içimi kemiriyor. Oysa sadece durmak istiyorum. Sessizce, kendimle, beklentisizce durmak…

Ama en çok ne yordu biliyor musun?

Hak etmeyen birine, hak ettiğinden çok daha fazla değer vermek. Kalbimde yeri olmayan birini kalbimin tam ortasına koymak. Karşılığı olmayan cümleler kurmak… İçten gelen sevgiyi, ilgiyi, anlayışı sürekli karşılıksız sunmak. Ve sonunda sessizce kırılmak.

Çünkü insan, karşılık beklemese bile görülmek ister. Bir “ben de” ister. Küçük bir çabayla “sen de kıymetlisin” mesajını duymak ister. Ama bazen öyle biri olur ki, sana değer vermesi gereken kişi seni en çok yoran olur.

Ve bu hikâyede ilk hayatından çıkarılan kişi ben oluyorum. En hızlı unutulan, en kolay vazgeçilen… İlk saf dışı bırakılan. Sanki hiçbir şey yaşanmamış gibi sessizce geride bırakılan. En değersizleştirilen kişi ben oluyorum. Oysa ben, en çok değer veren olmuştum.

Bu yorgunluk fiziksel değil, ruhsal. Bu kırgınlık geçici değil, birikmiş. Ve evet, belki bu benim hatam. Belki de hak etmeyenlere yüklediğim anlamlardı beni bu kadar tüketen.

Yoruldum, evet. Ama biliyorum, bu da geçecek. Her duygunun bir ömrü var. Bu yorgunluk da bir gün bitecek. Ama bugün değil. Bugün sadece yoruldum. Ve bu da kabul edilebilir bir şey.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sorun, soru!

-
  Her şeyi bilmek yetmiyor. Bir sorunu aştığını düşünüyorsun ancak gün geliyor o sorun daha güçlü bir şekilde tekrar filizleniyor. Çünkü aştığımızı sandığımız şeylerin sadece üstünü örtüyoruz. Onu toprağa gömüyoruz. Toprağın altında kalınca aştığımızı sanıp kendimizi kandırıyoruz. Sonra bir gün geliyor, uygun şartlar oluşunca -bir şarkı, bir resim, bir kelime- o sorunlar tekrar diriliyor. İşte böyle. Bu bir yorgunluk ifadesi. Okucuyla dertleşme yazısı. Savaşçının artık yorulup dizlerinin üstüne çöktüğü, boynunu eğdiği ve secde ettiği bir an, bu an. Yenilgiyi kabullenip beyaz bayrak diktiği bir an, bu an. Umut !? Umut hep var. Çok şükür… Peki ne yapmalı? Nasıl bu sorunları aşmalı? Sorunlar ne zaman bitmeli? Veee daha onlarca soru… Soruların cevabı yok. Çünkü en büyük sorun, ‘soru’nun kendisi; soru sormak, sebep aramak, bir anlamı köstek olan aklı kullanmak. Sorun, soru sormak! Kabullenmemek ve baş eğmemek. Çoğu anlamaz bu dediğimi. ‘Aklımızı bir kenara mı bırakalım?’ diye bana çıkış...
Devamı

Başarı ve mutluluk arasındaki denge

-
  Hepimizin hayatında başarıyı hedeflediği anlar vardır. Kimimiz iş dünyasında, kimimiz özel yaşamda veya kişisel gelişimde başarıya ulaşmaya çalışırız. Ancak bu hedefe doğru ilerlerken sıklıkla gözden kaçırdığımız bir şey var: Mutluluk. Başarıya ulaşırken, mutluluğu ne kadar önemsiyoruz? Hedeflerimize giderken bu dengeyi nasıl kurabiliriz? Başarı mutluluk getirir mi? Birçoğumuz başarıya ulaştığımızda mutlu olacağımızı düşünürüz. İyi bir iş, terfi, finansal güvence, sosyal çevrede itibar ya da kişisel hedefler... Tüm bunlara ulaştığımızda içsel huzura kavuşacağımıza inanırız. Ancak gerçek şu ki, başarı, mutluluk getiren tek faktör değildir. Başarıya ulaşmak elbette gurur verici ve tatmin edici olabilir, ancak bu yolculuk sırasında mutlu değilsek, başarı çoğu zaman boş bir zafer gibi gelebilir. Birçok başarılı insanın, hedeflerine ulaştıklarında bile kendilerini mutlu hissetmediklerini dile getirdiğini duymuşsunuzdur. Bunun nedeni, mutluluğu dışarıda bir yerde aramamızdır. Oysaki mu...
Devamı

Mucizeler senin hazır olduğun yerde başlar.

-
  Hayatında bir şeylerin değişmesini ne kadar istiyorsun? Peki ya sen gerçekten hazır mısın? Mucizeler bazen büyük bir ışıkla gelir. Ama çoğu zaman sessizce, fark ettirmeden… Bir sabah gözlerini açtığında, içindeki “yorgunluk” sesine kulak verdiğinde, ya da bir duayı tüm kalbinle ettiğinde kapıyı çalar. Ama o kapının açılması için önce bir şey gerekir: Senin hazır olman. Peki, “hazır olmak” ne demek? Hazır olmak; sadece istemek değil, aynı zamanda istemediğin şeye veda etmeye cesaret etmektir. Artık sana hizmet etmeyen ilişkilere… Her gün seni yoran düşünce kalıplarına… “Ben zaten yapamam” diyen iç sesine… Hazır olmak, kendine şu soruyu dürüstçe sorabilmektir: Gerçekten değişmek istiyor muyum, yoksa sadece rahatlamak mı istiyorum? Mucize, dönüşümün kalbinde saklıdır. Dönüşüm dediğimiz şey, bir gecede olmaz. Ama karar, bir anda alınır. Ve işte o an… Sen gerçekten karar verdiğinde, evrenin bütün yolları senin için harekete geçer. Mucize; aynı kalmakla değil, adım atmakla gelir. Muciz...
Devamı